Մայրությունը բարդ ֆենոմեն է, որն ունի իր հոգեբանական, մշակութային, անահատական առանձնահատկությունները և ֆիզիոլոգիական մեխանիզմները:
Յուրաքանչյուր մշակույթում կան մայրության դաստիարակության յուրահատուկ միջոցներ: Որոշ միջոցներ կապված են ավանդույթների, նախապաշարումների, սովորույթների հետ:
Հոգեբանության մեջ մայրության նկատմամբ հետաքրքրությունը սկզբում առաջացել է մի քանի ուղղությունների հիման վրա:
Մոր դերը մեծ նշանակություն է ունենում երեխայի անձի ձևավորման գործում:
Պրակտիկ ուղղությունն է, որը կապված է անձի վարքի շեղումների հետ: Ավելի շատ կապված է մանկական փսիխիայի հետ: Ժամանակակից հոգեբանության մեջ մայրությունը ուսումնասիրվում է մայրական կամ մորդերի իրականացման համատեքստում: Բոլոր դեպքերում առնձնացվել է մայրության առանձին կողմերը կամ ֆունկցիաները: Մանկան հոգեբանության մեջ մայրությունը ուսումնասիրվում է մայր-երեխա հարաբերությունների համատեքստում:
Մայրությունը, մայրական բնազդը բնածին է, թե ձեռքբերովի: Այս հարցի պատասխանը շատ հոգեբաններ են տվել, սակայն հոգեբան Միդը գտնում է, որ երեխայի նկատմամբ մայրական հոգատարությունը և կապվածությունը ունեն այնքան խորը արմատներ, որ միայն բարդ սոցիալական դիրքորոշումները կարող են դրանք ճնշել: Այսինքն, կանայք իրենց համարում են մայրեր բնությունից տրված:
Այնտեղ, որտեղ հասարակությունը պատժում է անձին հասարակական քննադատությամբ, կինը կարող է ամեն ինչի գնալ որպեսզի երեխա չունենա:
Էլիզաբեթ Բադինտերը գտնում էր, որ մայրական բնազդը մտացածին երևույթ է: Նա իր ուսումնասիրությունների ընթացքում մոր համար ոչ մի ընդհանուր վարքի գծեր չի նկատել: Մայրական բնազդը պատմական տարբեր ժամանակաշրջաններում տարբեր բովանդակություն է ունեցել: Քանի որ կնոջը բնորոշ են հիմնականում երեք կարևոր դեր` կնոջ, մոր և ազատ դրսևորվող կնոջ: Տարբեր պատմական ժամանակաշրջաններում գերիշխել այս կամ այն դերը: Սակայն միշտ էլ գնահատվել է մոր դերը կախված թե հասարակությունը ինչպես է ընդունում կնոջը:
Նյութի էլեկտրոնային սկզբնաղբյուրը` Doctors.am