Բժ. Ավագյան, ինչպիսի՞ արթրոսկոպիկ վիրահատություններ եք իրականացնում «Իզմիրլյան» բժշկական կենտրոնի Օրթոպեդիայի և սպորտային տրավաների բաժանմունքում:
Բաժանմունքում իրականացվող արթրոսկոպիկ վիրահատությունների գերակշիռ մասը կատարվում է ծնկան հոդի վրա՝ մենիսների հեռացման, կարման, աճառի դեֆեկտների և ջլային (առաջային խաչաձև կապանի) վերականգնման, իրականացնում ենք նաև սրունք-թաթային հոդի, արմնկային և ուսային հոդերի արթրոսկոպիկ վիրահատություններ: Վերջիններս, կարող եմ նշել, որ կատարվում են բացառապես մեր բաժանմունքում:
Խնդիրներն ունեն բացառապես տրավմատի՞կ բնույթ:
Այո: Մեծամասամբ սրանք առաջանում են տարբեր տրավմաների հետևանքով:
Որո՞նք են ուսային հոդի արթրոսկոպիկ վիրահատության ցուցումները, ի՞նչ անհանգստություններ է ունենում պացիենտը:
Նմանատիպ վիրահատությունների գերակշիռ մասը կատարվում է պացիենտի կյանքի որակի բարելավման, ուժեղ ցավերի կանխման նպատակով:
Ուսային հոդի վիրահատական միջամտության հիմնական ցուցումները՝
- սեղմման սինդրոմ (Impingment syndrom),
- կալցիֆիկացնող բուրսիտ,
- պտտող թեզանիքի վնասում (Rotator Cuff վնասում),
- սովորութային հոդախախտ (Bankard Reconstruction),
անհանգստությունները՝
- գիշերային ցավեր՝ դեպի պարանոց, արմնկային հոդը ճառագայթող,
- շարժման ծավալի խիստ սահմանափակում,
- ամենօրյա անհարմարավետություն, կյանքի որակի անկում և այլն:
Որո՞նք են արթրոսկոպիկ մեթոդի ընձեռած հնարավորությունները: Ինչո՞վ է այն առավել արդյունավետ՝ բաց եղանակով իրականացվող վիրահատությունների համեմատությամբ:
Այս վիրահատությունները քիչ ինվազիվ են: Վիրահատությունն իրականացվում է 3 մմ տրամագծով՝ 3-4 անցքերի միջոցով, մինչդեռ նույն դասի բաց վիրահատությունը կպահանջեր նվազագույնը 10 սմ կտրվածք, մկանային հատումներ և այլն:
Կարո՞ղ ենք ասել, որ այս դեպքում և՛ տրավմատիզացիան է քիչ, և՛ հետագայում ապաքինումն՝ ավելի արագ:
Այո, միանշանակ այդպես է: Քիչ են և՛ հետվիրահատական ցավերը, նվազագույնի է հասցված նաև հետվիրահատական հնարավոր բարդությունների առաջացման հավանականությունը:
Ամբողջ աշխարհում ուսային հոդի վրա կատարվող վիրահատությունների մեծ մասն արդեն վաղուց իրականացվում է արթրոսկոպիկ եղանակով:
Նշեմ նաև, որ վիրահատական այս եղանակով իրականացվում է ոչ միայն բորբոքված հյուսվածքների, պոկված կտորների հեռացում, այլ նաև վերականգնողական վիրահատություններ, որ շուրջ 15 տարի իրականացնում ենք մեր բաժանմունքում: Այդ թվում են պտտող թեզանիքի վերականգնողական վիրահատությունները (այս դեպքում պատռվածքը կարվում է նույնպես արթրոսկոպիկ եղանակով) և սովորույթային հոդախախտերի հետ կապված առաջային լաբրիումի պատռվածքը, երբ ուսագլխիկը դուրս է գալիս հոդափոսից՝ տարբեր շարժումների հետևանքով:
Նմանատիպ վիրահատությունը հասանելի՞ է արդյոք լայն զանգվածներին:
Կարծում ենք, սակայն, որ այս դեպքում վիրահատության առավելություններն արդարացնում են գինը:
Այո, իսկապես:
Ի՞նչ սարքավորումներով եք աշխատում այս վիրահատության պարագայում:
Այս դեպքում կիրառում ենք հատուկ գործիքների շարք՝ նախատեսված հատուկ ուսային հոդի արթրոսկոպիայի համար՝ նկարահանող սարք, լուսային աղբյուր, պոմպ և այլ նեղ մասնագիտական սարքավորումներ…
Քանի որ վիրահատական այս եղանակը մեծ տարածում չունի մեր երկրում, ինչպե՞ս են մասնագետներ պատրաստվում, ի՞նչ փորձառություն պետք է ունենա վնասվածքաբան-օրթոպեդը՝ նման վիրահատություն իրականացնելու համար:
Ուսային հոդի արթրոսկոպիկ միջամտությունը կատարվում է ընդհանու՞ր անզգայացման պայմաններում:
Այո, այս վիրահատությունը կատարվում է բացառապես ընդհանուր անզգայացման պայմաններում:
Ինչպե՞ս է ընթանում հիվանդի ապաքինումը հետվիրահատական շրջանում: Սովորաբար կարիք լինու՞մ է վերականգնողական, ֆիզիոթերապևտիկ կուրսերի…
Հարկ է նշել, որ որոշ դեպքերում հետվիրահատական ցավը մեղմելու նպատակով տեղադրվում է իրիգացիոն պոմպ: Շատ հաճախ, միայն ընդհանուր անզգայացումը բավական չէ հիվանդի կատարյալ հարմարավետությունն ապահովելու համար:
Հետվիրահատական վերականգնողական պրոցեդուրաներ անցնում են բոլոր հիվանդները: Սա պարտադիր է: Ռեաբիլիտացիայով զբաղվում է մեր կենտրոնի համապատասխան մասնագետը, իսկ շարունակական ռեաբիլիտացիայի դեպքում, պացիենտներն ուղարկվում են հատուկ մասնագիտացված կենտրոններ՝ ստանալու իրենց վերականգնողական բուժումն՝ ուղղված շարժման ծավալի և մկանային համակարգի ամբողջական վերականգնմանը:
Իրականացնում եք նաև արմնկային հոդի արթրոսկոպիկ միջամտություններ, որը նույնպես կարելի է համարել եզակի վիրաբուժական մեթոդ: Մանրամասնեք, խնդրեմ, ի՞նչ է սա իրենից ներկայացնում:
Այս վիրահատությունն իրականացվում է արմնկային հոդի շարժունակության մասնակի կորստի դեպքում: Այս խնդիրը հաճախ հանդիպում է տարբեր մարզաձևով զբաղվող մարզիկների մոտ, երբ մարզիկը չի կարողանում պաշտպանվել և հարվածներ կատարել: Քրոնիկ հարվածներ ստանալու հետևանքով, մարզիկի արմնկային հոդում առաջանում է ոսկրային որոշակի գերաճ, ազատ մարմին, որը նվազեցնում է շարժման ծավալը:
Արթրոսկոպիկ միջամտությունն արվում է օրգանիզմին նվազագույն վնաս հասցնելով:
Սա քաղաքակիրթ աշխարհում ընդունված վիրաբուժական տարբերակ է, որ կիրառվում է արդեն շուրջ 20 տարի: Հպարտությամբ կարող եմ փաստել, որ այս կերպով վիրահատված մարզիկները հասել են լուրջ հաջողությունների՝ ընդհուպ, Եվրոպայի և աշխարհի մրցանակակիրներ:
Ընդհանուր առմամբ, կարո՞ղ ենք ասել, որ Հայաստանում բժշկական այս ուղղությունը համահունչ է միջազգային զարգացումներին:
Դա ամենօրյա աշխատանք է պահանջում՝ մասնագիտական համապատասխան պատրաստվածություն և, իհարկե, ներդրումներ: Իզմիրլյան բժշկական կենտրոնում ծրագրային փոփոխությունների մաս են կազմում նորագույն բժշկական սարքավորումների ներդրումը և արդեն առկա սարքավորումների արդիականացումը:
Գիտենք, որ հաճախ գործ եք ունենում նաև սպորտային տրավմաների հետ: Ո՞ր սպորտաձևերն են այս տեսանկյունից առավել ռիսկային:
Այո, բավական հաճախ եմ գործ ունենում սպորտսմենների և մարզական վնասվածքների հետ: Այս տարիների ընթացքում վիրահատվել են մոտ 500 և ավելի մարզիկների, մասնավորապես արթրոսկոպիկ միջամտությամբ: Միայն առաջային խաչաձև կապանի վնասվածքով վիրահատության շուրջ 50 դեպք՝ վերջին տարիների ընթացքում: Ունեցել ենք նաև արտերկրից մարզիկների վիրահատությունների դեպքեր:
Ուրախալի է. փորձը ցույց է տալիս, որ մարզիկները, վիրահատական միջամտությունից հետո, կարողանում են վերադառնալ մեծ սպորտ:
Մեծամասամբ , նմանատիպ վիրահատություններից հետո մարզիկները շարունակում են իրենց սպորտային կարիերան: Սա, իհարկե, մեր աշխատանքի լավագույն գնահատականն է:
Վիրահատության ընթացքը՝ ֆոտոշարքով
Այս պացիենտը 50 տարեկան կին է, ով ունի կալցիֆիկացնող սուբակրոմիալ բուրսիտ:
Ներկայացրեք, խնդրեմ, ի՞նչ պաթոլոգիա է սա:
Բորբոքվում է ուսահոդի մեջ գտնվող պարկը՝ սուբակրոմիալ բուրսան, և տեղի է ունենում աղային կուտակում:
Որո՞նք են առաջացման հիմնական պատճառները:
Այս խնդիրը հիմնականում պայմանավորված է տարիքով և նյութափոխանակության խանգարումներով:
