Վուլվայի լեյկոպլակիա

Վուլվայի լեյկոպլակիան բնութագրվում է էպիթելի հիպերպլազիայով՝ զուգակցված ենթաէպիթելային հյուսվածքի լիմֆոհիստոցիտային ներսփռանքով։
Մանրադիտակային հետազոտությամբ այն դրսևորվում է տարբեր տրամագծերի սպիտակ բծերի, թաղանթի առաջացումով, որը ըստ երանգավորման հիշեցնում է ազբեստ (անկիզաքար):
Ծածկույթային էպիթելում մանրադիտակային մեթոդով հանդիպում են հիպեր- և պարակերատոզ, ականտոզ, որոնց ֆոնի վրա հետագայում զարգանում է հյուսվածքների սկլերոզ:

Տարբերում են հիպերկերատոզի արտահայտման երեք աստիճան.
-տափակ,
-հիպերտրոֆիկ,
-գորտնուկավոր։

Տեղակայվում է ոչ միայն վզիկի հեշտոցային մասում, այլև վուլվայի և հեշտոցի լորձաթաղանթի վրա։ Լեյկոպլակիան չոր, սպիտակ վահանիկների ձևով կարող է լինել սահմանափակ կամ տարածված ամբողջ վուլվայի վրա։
Տափակ վահանիկները սովորաբար չեն բարձրանում շրջակա հյուսվածքներից վեր և ախտահարում են մեծ մակերես։ Սահմանափակ ախտահարման տիպով են ընթանում սովորաբար հիպերտրոֆիկ և գորտնուկավոր ձևերը։

Պատճառագիտությունը. Մինչև վերջ պարզաբանված չէ։ Տարբերում են պատճառագիտության մեջ էնդոգեն և էկզոգեն պատճառներ։
Էնդոգեն պատճառներից են հորմոնային հոմեոստազի խանգարումները, օրգանիզմի ձևաբանական և ֆունկցիոնալ հատկանիշների ծերունական վերակառուցումը։ Էկզոգեն պատճառներից են վարակիչ, քիմիական, ռադիացիոն գործոնները։

Նախաքաղցկեղային պրոցեսների շարքին է դասվում միայն լեյկոպլակիան՝ բազալ-բջջային հիպերակտիվությամբ ու ատիպիզմով։ Պրեինվազիվ տափակ բջջային քաղցկեղը զարգանում է այդ խմբի հիվանդների 15-75%-ի մոտ։ Հասարակ լեյկոպլակիան, առանց բազալ-բջջային հիպերակտիվության կամ ատիպիզմի, չի համարվում նախաքաղցկեղային վիճակ։
Հաճախ լեյկոպլակիան հանդիպում է միայնակ, երբեմն նկատվում են ախտահարման մի քանի օջախներ։ Կարող է նկատվել ախտաբանական այդ վիճակի ինչպես կայունացում, այնպես էլ լեյկոպլակիայի չափերի մեծացում։

Ախտորոշումը. Կոլպոսկոպիայի ժամանակ եղջերացող մակերեսները սովորաբար սակավ թափանցելի են և կախված լեյկոպլակիայի հաստությունից, դրսևորվում են կամ որպես պարզ, սպիտակ բիծ, կամ որպես սպիտակ, թմբիկավոր, առանց անոթների մակերես:

Գլիկոգենի պակասության հետևանքով Շիլլերի փորձը բացասական է։ Ոչ հազվադեպ կրաուրոզը և լեյկոպլակիան զուգակցվում են, որը հատկապես բարձրացնում է լեյկոպլակիայի հատվածների չարորակացման վտանգը։ Առաջանում են բազմաշերտ տափակ էպիթելի արտահայտված հաստացում, բջջային և կորիզային պոլիմորֆիզմ ախտաբանական միտոզ, եղջերացող բջիջների խմբի մեջ տիպիկ քաղցկեղային «մարգարիտներ»։ Մաշկում առաջանում են հիստոցիտար և լիմֆոիդ բջիջների ներսփռանք անոթների գերլցվածություն, հյուսվածքների այտուց, սակայն բազալ թաղանթը մնում է պահպանված:

Կանխագուշակումը. Լեյկոպլակիան հազվադեպ է վերածվում քաղցկեղի, այդ իմաստով դրա կանխագուշակումը բարենպաստ է, իսկ կրաուրոզինը՝ անբարենպաստ։

Բուժումը. Կրաուրոզի և հասարակ լեյկոպլակիայի բուժումը համալիր է, խիստ անհատական և ախտածնական։ Մեծ տեղ են տրվում փսիխոբուժմանը և հանգստացնող միջոցների կիրառմանը (կատվախոտի արմատներ, տրիօքսազին, սեդուքսեն և այլն): Օրվա մեջ մի քանի անգամ ցուցված է արտաքին սեռական օրգանների լվացում սոդայի լուծույթով, երիցուկի կամ նարգիզի եփուկով, ֆուրացիլինի լուծույթով (1:5000):

Հատուկ ուշադրություն է դարձվում անձնական հիգիենային և սննդակարգին։ Խորհուրդ չի տրվում օգտագործել կալիում պերմանգանատի, բորաթթվի լուծույթներ, քանի որ դրանք չորացնում և գրգռում են հյուսվածքները։

Խորհուրդ չի տրվում օգտագործել նաև սուր, գրգռիչ, ապխտած սնունդ, մուգ թեյ, սուրճ, ալկոհոլ, տապակած և պահածոյացված սննդամթերք։ Ցանկալի է կաթնամրգա- բանջարեղենային սննդակարգը։
Մեծ տեղ է տրվում տեղային բուժմանը զանազան քսուկների, մոմիկների ձևով (0,1-0,25 %՝ սինեստրոլային, 0,5%՝ պրեդնիզոլոնային, 1-2,5%՝ հիդրոկորտիզոնային քսուկներ, ցելեստոդերմ, դերմովիտ, քսուկ մենթոլով, անեստեզինով, վիտամին A-ով և այլն:

Նշանակվում է արտաքին սեռական օրգանների շրջանում գերձայն, 12-20 անգամ 15-20 րոպե տևողությամբ։ Հիվանդության համառ ընթացքի դեպքում ցուցված է սպիրտ-նովոկաինային բլոկադա, կատարվում է 2-5 բլոկադա՝ շաբաթը մեկ անգամ և օքսիգենոթերապիա։ Կան տվյալներ լազերաբուժման և կրիոբուժման արդյունավետության մասին: Կրաուրոզով և լեյկոպլակիայով հիվանդները վերցվում են երկարատև դիսպանսեր հսկողության տակ։ Համալիր բուժումը բարենպաստորեն է անդրադառնում ախտաբանական պրոցեսի ընթացքի վրա և կանխում չարորակացման հնարավորությունը։

Ատիպիզմի և դիսպլազիայի, ինչպես նաև բուժման չենթարկվող ձևերի ժամանակ ցուցված է կրիոթերապիան, վիրահատական բուժումը՝ ախտահարված օջախի հեռացումը։ Կատարվում են էքսցիզիա, կոնիզացիա կամ վզիկի ամպուտացիա։ Չարորակացմա1 կասկածի դեպքում ցուցված է բիոպսիան։ Ախտորոշումը հաստատվելիս դիմում են վուլվոէկտոմիայի և ճառագայթային բուժման։

 

 

 

Էլեկտրոնային նյութի սկզբնաղբյուրը ՝ Doctors.am

Նյութի էլէկտրոնային տարբերակի իրավունքը պատկանում է Doctors.am կայքին