Ագրանուլոցիտոզ - նեյտրոֆիլային գրանուլոցիտների քանակի կտրուկ իջեցում է մինչև անգամ նրանց լրիվ անհետացում պերիֆերիկ արյան մեջ: Այս վիճակը, ինչպես հայտնի է, հղի է այլ բարդություններով, դրանք են` ծանր ինֆեկցիոն բարդությունները, եթե խորը ագրանուլոցիտոզը տևում է 3 շաբաթ և ավել: Բացի դրանից, ագրանուլոցիտոզը գրեթե միշտ ուղեկցվում է թրոմբոցիտոպենիայով, լիմֆոցիտոպենիայով: Այս վիճակը կոչվում է պանցիտոպենիա: Շատ քիչ ցիտոստատիկներ են, որ չունեն միելոսուպրեսիվ ազդեցություն: Դրանք են` վինկրիստինը, բլեոմիցինը և L-ասպարագինազան: Սովորաբար պանցիտոպենիան զարգանում է ցիստոստատիկների ներարկման 10-12 օրը և մոտավորապես 3-րդ շաբաթից սկսվում է ոսկրածուծի ինքնուրույն վերականգնումը:
Այսպիսով, կարճատև ագրանուլոցիտոզի պայմաններում սովորաբար զարգանում են կլասիկ բակտերիալ բարդություններ (ստոմատիտ, անգինա, տենդ): Ժամանակակից հակաբակտերիալ պրեպարատների կիրառումը զգալիորեն նվազեցրել է ծանր ինֆեկցիոն բարդությունների առաջացումը, սակայն երբեմն չի հաջողվում կանխել գրամբացասական կամ ռեզիստենտ հոսպիտալային շտամմերի կողմից առաջացրած ծանր ինֆեկցիաները: Հետևաբար, միելոդեպրեսիայի պայմաններում անհրաժեշտ է նշանակել այնպիսի հակաբակտերիալ, հակասնկային և հակավիրուսային պրեպարատներ, որոնք նվազագույնի կհասցնեն հնարավոր ծանր ընթացքը և ելքը: Առաջին հերթին անց է կացվում սելեկտիվ պերոռալ դեկոնտամինացիա բիսեպտոլով (1000-2000mg օրվա ընթացքում), նիստատինով ( 4մլն ED օրվա ընթացքում), կամ ցիպրոֆլոկսացին (1g) և նիզորալով: Երկրորդ օրենքը այս պարագայում անհապաղ ներարկում է լայն ասպեկտի հակաբիոտիկներ ներերակային ճանապարհով, եթե հիվանդի մարմնի ջերմաստիճանը բարձրանում է 38ԵC:
Առավել հաճախ կիրառվում են այնպիսի կոմբինացիաներ, ինչպիսիք են ցեֆալոսպորինների III սերունդը և ամիկացինը: Չափազանց բարձր էֆեկտիվություն է դիտվում իմեպենեմների (տիենամ, մերոնեմ) նշանակումը, վանկոմիցինի նշանակումը կոկկային գենեզի ինֆեկցիայի կասկածի դեպքում, մասնավորապես` երակային կատետերի ինֆեկցման ժամանակ:Հակաբակտերիալ բուժումը նշանակվում է մինչև ագրանուլոցիտոզից դուրս գալը:
Առավել կարևոր է կանխել միկոտիկ և վիրուսային ինֆեկցիայի զարգացումը: Սնկային ինֆեկցիան կանխելու նպատակով նշանակվում է Ամֆոտերիցին B (1mg/կգ ն/ե շաբաթվա ընթացքում) կամ ինտրակոնազոլ (5-10mg/կգ օրվա ընթացքում), որոշ կենտրոններում թոքային ասպերգիլեզի դեպքում նշանակում են ամֆոտերիցինի ինհալյացիաներ: Արտահայտված լեյկոպենիան թելադրում է նաև հերպետիկ ինֆեկցիայի պրոֆիլակտիկան ացիկլովիրով: Մեծ պրոբլեմ է ներկայացնում իրենից գեներալիզացված ցիտոմեգալովիրուսային ինֆեկցիան (CMV) ապլազիայի պայմաններում: Այս դեպքում ավելի հաճախ նշանակվում է գանցիկլովիրը պերոռալ ճանապարհով:
Անհայտ գենեզի տենդը ծանր միելոսուպրեսիայի պայմաններում հաճախ կարիք ունի PSR-մեթոդով CMV ինֆեկցիայի հաստատման կամ ժխտման: Երկարատև նեյտրոպենիայի պայմաններում առավել ևս իմունոդեպրեսանտների կիրառման ֆոնի վրա (ոսկրածուծի պատվաստման ժամանակ) մեծ է պնևոցիստային պնևմոնիայի զարգացման վտանգը:Պնևմոցիստոզի պրոֆիլակտիկան կատարվում է բիսեպտոլով, որը նշանակվում է 960mg օրվա ընթացքում դոզայով:
Պնևոցիստային թոքաբորբին բնորոշ է հետևյալ կլինիկան` բազմաթիվ երկկողմանի մանր օջախներ թոքերում, որոնք ընթանում են ծանր շնչառական անբավարարությամբ, արտահայտված հիպօքսեմիայի պայմաններում: Ունիվերսալ մեթոդ է համարվում ռեկոմբինանտային հեմոպոետիկ ֆակտորների նշանակումը (G-CSF, GM-GSF), որոնք զգալիորեն կրճատում են նեյտրոպենիայի տևողությունը: Այս պրեպարատները կիրառում են ստացել վերջին 10 տարիների ընթացքում:
Էլեկտրոնային նյութի սկզբնաղբյուրը ՝ Doctors.am
Նյութի էլէկտրոնային տարբերակի իրավունքը պատկանում է Doctors.am կայքին
