Լուսավախությունը աչքի գերզգայունությունն է լույսի նկատմամբ: Գոյություն ունի լույսի պայծառության որոշակի մակարդակ, որն անհրաժեշտ է բնականոն տեսողության ընկալման համար: Եթե լույսի պայծառությունը գերազանցում է այդ մակարդակը, տեսողությունը վատանում է, և առաջանում է կուրության տհաճ զգացում: Աչքի այդպիսի հակազդեցությունը համարվում է բնականոն: Լուսավախությանը բնորոշ են հիվանդագին զգացումներ, որոնք առաջանում են սովորական պայծառության լույսի դեպքում: Դա մոտավորապես այն պայծառությունն է, որն ստեղծում է 60 վտ հզորությամբ սեղանի էլեկտրական լամպը սպիտակ թղթի մակերևույթին:
Լուսավախության դեպքում, նույնիսկ սովորական լուսավորության պայմաններում, տեսողությունը դժվարանում է կամ դառնում անհնարին, աչքերը ցավում են: Ուժեղ լուսավախության դեպքում առաջանում են թարթիչների ջղաձգային կծկումներ: Հիվանդությունը հաճախ ուղեկցվում է արցունքահոսությամբ: Լույսի նկատմամբ զգայունության բարձրացումը սովորաբար աչքերի հիվանդության (շաղկապենաբորբ, եղջերենաբորբ, իրիդոցիկլիտ) կամ վնասվածքի ախտանշաններից է: Ուստի լուսավախություն առաջանալիս անհրաժեշտ է շտապ դիմել ակնաբույժի: Լուսավախություն դիտվում է նաև լսնամաշկությամբ (ալբինիզմ) տառապող անձանց մոտ, քանի որ լույսի ճառագայթները նրանց աչքի մեջ թափանցում են ոչ միայն բբի, այլև գունակազուրկ ծիածանաթաղանթի միջոցով: Լուսավախության վերացման համար խորհուրդ է տրվում կրել (անպայման ակնաբույժի ցուցումով) լուսազտիչներով ակնոց:
